De Franse kunstschilder Yves Klein (1928-1962)

realiseerde in 1946 zijn eerste Monochromes, panelen in één uniforme zuiver kleur.

In 1957 exposeerde hij in Milaan en in Parijs. Ditmaal had hij zich voor zijn doeken en sculpturen beperkt tot slechts één kleur: hij had een diep ultramarijn blauw gecreëerd dat hij I.K.B. (International Klein Blue) noemde.

Voor Klein zelf was de beeldende gevoeligheid van het blauw zo intens dat hij het over de wereld wilde verspreiden. Vanaf dat moment spreken we van de blauwe revolutie. Hij ondernam tal van projecten in publieke ruimtes. Zo liet hij in 1957 op de opening van een tentoonstelling 1001 blauwe ballonnen de lucht ingaan

Vanaf 1958 realiseerde hij zijn eerste experimenten pinceau vivant (met levend penseel) als Antropométries en Suaires, waarbij hij, zowel op doek als op papier, in blauwe verf gedompelde naakte modellen afdrukte.

Door reizen naar Japan en zijn belangstelling voor het zenboeddhisme raakte Yves Klein ervan overtuigd dat hij “kosmische gevoeligheid” niet enkel via gekleurde materie kon vastleggen, maar ook in primaire vorm, los van alle materie. Klein sprak van een “atmosfeer, aura, uitstraling”. Hij vulde ruimte met immateriële “beeldende gevoeligheid” of creëerde er zones van.

Het publiek noemde dat “lege ruimten”, een uitdrukking die Klein later zelf overnam. Al bleef hij benadrukken dat de ruimtes niet leeg waren, maar gevuld met die beeldende gevoeligheid.