De artistieke ontwikkeling van de Franse kunstenaar Emile Bernard (1868-1941) is goed te volgen: van de eerste oefeningen van de zeer jonge kunstenaar, via de spectaculaire vernieuwingen in Pont-Aven.

In het begin van zijn artistieke loopbaan had de pointilistische schilderswijze van Van Gogh grote invloed op het werk van Bernard. Beide schilders hadden ook grote belangstelling voor Japanse prenten.

In Aix-en-Provence werkte Bernard samen met Cézanne en ook hier valt een wederzijdse beïnvloeding op.

In 1888 was Bernard naar Pont-Aven gereisd. Samen met Gauguin legde hij in dit dorpje in Bretagne de basis voor de symbolistische schilderkunst. De mensen in Bretagne, hun authenticiteit en religiositeit, maar ook de ruige natuur van de streek inspireerden Bernard hier tot zijn belangrijkste schilderijen.

De schilders van de School van Pont-Aven wilden vastleggen wat in die tijd verloren dreigde te gaan. Tegenover het vooruitgangsdenken was in die tijd bij velen het gevoel opgekomen dat met die vooruitgang iets authentieks verloren dreigde te gaan, dat vooral te vinden was in het oude culturele stelsel. “Je krijgt het gevoel dat men alleen maar naar bronnen van inkomsten loopt te zoeken; de bron van de dromen droogt op” schreef de symbolistische dichter Gustave Kahn.

In de lezing leren we Bernard kennen als een zeer vooruitstrevend kunstenaar die de tijdgeest trotseerde en consequent zijn eigen weg ging. Hij was van grote betekenis voor de avant-gardeschilderkunst van het postimpressionisme tot het symbolisme, maar uiteindelijk ging hij over op een klassieke stijl. Zijn leven was vol van veranderingen, met als resultaat een even ontroerend als fascinerend oeuvre.